Μου είναι δύσκολο να αντιληφθώ ότι η εορτή αυτή είναι η τελευταία που θα γιορτάσω ως μαθητής. Τα χρόνια πέρασαν πριν το καταλάβω και τώρα το μόνο που μένει είναι οι αναμνήσεις των παραδοσιακών χορών που χορεύαμε πάντα με τέτοιο πάθος και χαρά καθώς και των αποφθεγμάτων των ηρώων της επαναστάσεως που αγορεύονταν από συμμαθητές μου γιορτή παρά γιορτή.
Ομολογώ όμως με δυστυχία ότι το νόημα της εορτής της 25ης Μαρτίου έχει παραμορφωθεί στο μυαλό των σύγχρονων μαθητών. Δεν αποτελεί μια πια εορτή στην οποία τιμάμε αυτούς που θυσιάστηκαν για μια ιδέα, για μια Ελλάδα, αλλά λειτουργεί ως ένα “δωρεάν τριήμερο” στο όποιο οι συνομήλικοί μου μπορούν να διαβάσουν ή να καλύψουν τυχόν κενά στα μαθήματα επιλογής τους. Επιπλέον όσων αφορά τους λίγο νεώτερους, αμφιβάλλω σοβαρά για το ενδιαφέρον τους για την εθνική εορτή. Συνήθως το βρίσκουν ως ευκαιρία να βγουν με τους φίλους τους ή να ξεκουραστούν. Λαμβάνουν την επέτειο της έναρξης της επανάστασης ως μια απλή απρόσωπη αργία και όχι ως ένα εθνικό, ιστορικό γεγονός τεράστιας σημασίας για την ελληνική ιστορία. Βέβαια, δεν είμαι σε θέση να τους ασκήσω έντονη κριτική καθώς και εγώ επανειλημμένως επέλεξα να βγω με τους φίλους μου μετά την παρέλαση αντί να παρακολουθήσω ένα ντοκιμαντέρ για την επανάσταση, δεν είναι κάτι κακό, είναι απλή εφηβική συμπεριφορά.
Αυτό που αποτελεί πρόβλημα δεν είναι βέβαια η συμπεριφορά του εφήβου αλλά η άγνοια του ως προς τα ιστορικά γεγονότα. Λυπηρό είναι να βλέπεις άτομα να απαξιώνουν την εορτή αυτή, τραγικό όμως να βλέπεις μελλοντικούς πολίτες να μην γνωρίζουν ηγετικές προσωπικότητες της επαναστάσεως όπως ο Αθανάσιος Διάκος και ο Μάρκος Μπότσαρης. Δεν είναι αστείο, πρόκειται δυστυχώς για κλασσικό παράδειγμα ιστορικού αναλφαβητισμού. Οι εμπειρίες που έχω αποκομίσει από τις σχολικές εορτές με γεμίζουν παρά όλα αυτά ελπίδα, αλλά δεν μπορώ παρά να φοβάμαι ότι η άγνοια θα αυξηθεί και εορτές τέτοιας καιριότητας θα καταντήσουν απλές σχολικές μαζώξεις με μηδενικό νόημα, απλά για τους τύπους, ή τουλάχιστον αυτό θα σκέφτεται ο μαθητής.
