“Μια κοινωνία που μαζικοποιεί την νεολαία της και την αποστασιοποιεί από τα πολιτικά δρώμενα είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει”. Όχι δεν είναι τα λόγια κάποιου καταξιωμένου λογοτέχνη ή κάποιου μάχιμου δημοσιογράφου, είναι τα λόγια ενός έφηβου που νιώθει ότι τον προδίδει η ίδια του η χώρα. Είναι τα λόγια ενός νέου που καθημερινά βλέπει ένα κράτος να προσπαθεί να αδρανοποιήσει την νεολαία, να κλείσει τα στόματα των γεμάτων ενέργεια και όνειρα παιδιών της.
Μέσω του συστήματος παιδείας προωθεί ένα πνευματικό ολοκαύτωμα, δολοφονώντας τις βλέψεις και τα θέλω του μέλλοντος της χώρας μας. Οι νέοι πλέον δεν πιστεύουν στους εαυτούς τους, δεν πιστεύουν στην αναγέννηση της, πνευματικά διαλυμένης, πατρίδας τους. Η πολιτική απαξιώνεται και η πνευματική μονομέρεια επεκτείνεται σαν βουβωνική πανώλη που καταβροχθίζει τους πάντες στο πέρασμα της ανεξαιρέτως κοινωνικού υπόβαθρου. Σε αυτή την ζοφερή περίοδο της Ελληνικής κοινωνίας, έχουμε ,ως το μέλλον του τόπου μας, φύσει καθήκον να γίνουμε οι γιατροί που θα αφανίσουν αυτή την επιδημία με την πολιτικοποίησή μας και την συνεχής αμφισβήτηση της ζωής που μας επιβάλλεται από τους ωφελιμιστές που αδιαφορούν για το συμφέρον της πατρίδας μας, το μέλλον μας αλλά και για τα ίδια τα παιδιά μας. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι συνομήλικοι μου δεν γνωρίζουν το όνομα του προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας αλλά ταυτόχρονα ωρύονται για την επικρατούσα κατάσταση. Στο ελάχιστο αστείο, στο μέγιστο ντροπή και εξευτελισμός.
Ο απαίδευτος δεν είναι ,κατά την ταπεινή μου ακατέργαστη γνώμη, αυτός που δεν γνωρίζει άπταιστα την ελληνική γραμματική ή την γεωμετρική πρόοδο αλλά αυτός που δεν ασχολείται με τις πολιτικές εξελίξεις και αδυνατεί να εκπληρώσει τα πολιτικά του καθήκοντα. Και όλα αυτά για πιο λόγο; Για να μην δεχτούμε κριτική από αμόρφωτους μεσήλικες τύπου ”Θες αλλαγή; Τί είσαι, αναρχικός;”. Λοιπόν όχι, είμαι άνθρωπος όπως και εσύ και αφού οι προηγούμενες γενιές επέλεξαν να μην κάνουν το βήμα προς την αλλαγή της στάσης απέναντι στην πολιτική, θα γίνω εγώ, ο γείτονας μου, ο συμμαθητής μου, ο συνομήλικος μου, αυτοί που θα διεκδικήσουμε μια κοινωνία με σκεπτόμενους και ενεργοποιημένους πολίτες.
Ήρθε η ώρα να δράσουμε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά μέσω του διαλόγου και να διαμορφώσουμε τη κοινωνία που αξίζει στη γενέτειρα της δημοκρατίας. Ολοκληρώνω αναφέροντας τα λόγια του Θουκυδίδη που ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας δεν θα μπορούσαν να έχουν τόσο έντονη σημασία: “Ησυχίαν είχεν ο Δήμος και αντέλεγε ουδείς, δεδιώς και ορών ότι πολύ το ξυνεστήκος”. Γιατί άμα δεν μπορώ εγώ, εσύ, ο καθένας μας, να αλλάξουμε την κοινωνία στην οποία ζούμε, τότε ποιος;
