Στην εποχή που ζούμε, που παγκοσμίως χάνουν τη ζωή τους πολλοί ηλικιωμένοι άνθρωποι, έχει ιδιαίτερη σημασία η μέρα αυτή προκειμένου να μας κάνει να σκεφτούμε πόσο σημαντικοί άνθρωποι είναι στη ζωή μας η γιαγιά και ο παππούς. Είναι οι ρίζες μας , οι αξίες μας, το βιολογικό και κοινωνικό μας “είναι”.
Καλό είναι λοιπόν να αναγνωρισθεί η συμβολή των ηλικιωμένων στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, και τούτο διότι στη σύγχρονη εποχή οι ηλικιωμένοι παίζουν έναν ολοένα σημαντικότερο ρόλο, μέσω του εθελοντικού έργου τους, της μετάδοσης των εμπειριών και των γνώσεών τους, της βοήθειας που δίνουν στα παιδιά τους, αναλαμβάνοντας να φροντίζουν τα εγγόνια τους, αλλά και της αυξανόμενης συμμετοχής τους στην αγορά εργασίας.
Υπάρχει μια εσφαλμένη γενική πεποίθηση μεταξύ των ηλικιωμένων και των ατόμων που τους φροντίζουν, ότι η Τρίτη Ηλικία σχετίζεται με την ασθένεια, την ανικανότητα και την κατάθλιψη και ότι πολλά από τα προβλήματα υγείας των ηλικιωμένων θα πρέπει να εκλαμβάνονται ως αποτέλεσμα της γήρανσης , με αποτέλεσμα να μην αναφέρονται, ώστε να έχουν τυχόν σωστής ιατρικής παρακολούθησης .
Η απομόνωση, η απόρριψη και η απώλεια είναι ένα μεγάλο σοκ.«Τώρα που η δύναμη μου σβήνει, να μην γίνω «βάρος» των παιδιών μου», « μην με εγκαταλείψουν τώρα που πλέον έχω προβλήματα υγείας» Στο καιρό των γηρατειών, τέτοια συναισθήματα δεν είναι ασυνήθιστα. Χρέος όλων μας είναι να μην αφήσουμε τα συναισθήματα αυτά να τουςκαταβάλλουν.
Άλλωστε όπως είπε και ο Ουγκώ : “Ευτυχισμένο σπίτι εκείνο, μέσα στο οποίο βρίσκονται ενωμένα η κούνια του παιδιού και η πολυθρόνα της γιαγιάς”
