Αρχαία Ελληνικά: Λύσεις αδίδακτου κειμένου

912
0
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ


Το Φροντιστήριο Μ.Ε. Κυρίτσης σας παρουσιάζει τις λύσεις των θεμάτων στα Αρχαία Ελληνικά:

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

ΛΥΣΕΙΣ ΑΔΙΔΑΚΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Γ.1. Μετάφραση
Kαι αν κανείς με ρωτήσει: Αλήθεια, αν κάποιος αδικεί την πόλη, υποστηρίζεις ότι πρέπει να κάνουμε ειρήνη μαζί του; Δεν θα το έλεγα· αλλά μάλλον υποστηρίζω ότι πολύ γρηγορότερα θα τους τιμωρούσαμε, αν δεν προκαλούσαμε αδικία σε κανένα· γιατί δεν θα είχαν κανέναν σύμμαχο.

Γ2. Στο συγκεκριμένο απόσπασμα ο Ξενοφών κρίνει απαραίτητη την υιοθέτηση μιας ειρηνικής πολιτικής, η οποία, άλλωστε, θα εξωθούσε τους υπόλοιπους Έλληνες να εμπιστεύονται πλέον τους Αθηναίους και να επιδιώκουν τη φιλία τους. Στηρίζει μάλιστα την επιλογή της ειρήνης με το επιχείρημα ότι σε περίοδο ειρήνης τα έσοδα στο δημόσιο ταμείο ήταν αυξημένα και μπορούσαν να διατεθούν για την ευημερία της πόλης και τις ανάγκες των πολιτών. Αντίθετα, σε περίοδο πολέμου παρατηρείται κατασπατάληση χρημάτων και αύξηση των εξόδων, ενώ προστίθεται στο τέλος ως επιχείρημα και η απώλεια συμμάχων που θεωρείται βέβαιη σε περιπτώσεις άδικων πολέμων.

Γ3.α. ἐκλιπούσας: ἐξέλειπες
εἰσελθούσας: εἰσῄεις ή εἰσῄεισθα
καταδαπανηθείσας: κατεδαπανῶ

β. μᾶλλον Θετικός Υπερθετικός
μάλα μάλιστα

θᾶττον ταχέως τάχιστα

γ. τις: τισί
προσόδους: αι πρόσοδοι
πολίταις: ὦ πολῖτα

Γ.4.α. ἤ εἰρήνην: β΄ όρος σύγκρισης μέσω του επιθέτου κερδαλεώτερος (εκφέρεται
ομοιόπτωτα με τον α΄ όρο σύγκρισης, τον πόλεμον)
ταῦτα: υποκείμενο του ρ. κριθείη (αττική σύνταξη)
τῶν προσόδων: γενική διαιρετική ως ονοματικός ετερόπτωτος προσδιορισμός στο
πολλάς
ἄγειν: τελικό απαρέμφατο, υποκείμενο του απρόσωπου ρήματος χρή

β. ἀνενεχθέντα: κατηγορηματική μετοχή εξαρτώμενη από το ρ. εὑρήσει, συνημμένη στο
αντικείμενό του, χρήματα.

γ. «πῶς ἂν ἄμεινον ταῦτα κριθείη»: δευτερεύουσα ονοματική πλάγια ερωτηματική
πρόταση μερικής άγνοιας, κρίσεως, καταφατική που λειτουργεί ως αντικείμενο του ρ. της
κύριας πρότασης οὐκ οἶδα.

   «Ως χρὴ καὶ πρὸς τοῦτον εἰρήνην ἄγειν»: δευτερεύουσα ονοματική ειδική πρόταση κρίσεως, καταφατική που λειτουργεί ως αντικείμενο του ρ. της κύριας πρότασης, λέγεις.