Από την νεαρή μου ηλικία άκουγα τον πατέρα μου να επαινεί ένα, για εμένα άγνωστο ως τότε αντικείμενο, την ιστορία. Η ιστορία, έλεγα, πρέπει να ήταν πολύ γενναία γιατί ήταν πάντα πρώτη στις παρατάξεις των μαχών και όμως έβγαινε πάντα αλώβητη. Την απεικόνιζα σαν μία σοφή ηλικιωμένη κυρία η οποία δεν υποστήριζε μια χώρα, μια πόλη, μια προσωπικότητα, αλλά είχε κανόνα της την αντικειμενικότητα.
Πρέπει να ομολογήσω πως μαγεύτηκα από τα έργα και τα κατορθώματα των ατόμων που περπάτησαν στο ίδιο χώμα με εμένα, πριν από εμένα αλλά και να παραδεχθώ με δυστυχία, όντας έφηβος μαθητής, ότι οι περισσότεροι συμμαθητές μου ταυτίζουν την ιστορία με την παπαγαλία και όχι με μια έγκυρη πηγή γνώσεων των κοινωνικοπολιτικών εναλλαγών του κοντινού και μακρινού παρελθόντος της χώρας τους. Την ταύτιση αυτή προωθεί το ίδιο το εκπαιδευτικό μας σύστημα με τους ρυθμούς που επιβάλλει, αναγκάζοντας έμμεσα τον μαθητή να υιοθετήσει μια χρησιμοθηρική νοοτροπία και να φτάσει σε σημείο να θεωρεί την σωστή εκμάθηση της ιστορίας, ασήμαντη και εντελώς περιττή.
Θεωρώ ανήκουστο και ντροπιαστικό να μην γνωρίζουν κάποιοι το έργο που προσέφεραν στην χώρα μας κορυφαίοι ηγέτες όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, με την δικαιολογία ότι δεν θα το δώσουν ως κεφάλαιο στις πανελλήνιες. Η άγνοια της ιστορίας μας θα μας οδηγήσει στην επανάληψη των ίδιων λαθών, για αυτό και πρέπει αντί η ιστορία να παρουσιάζεται σαν ένα σύνολο συσσωρευμένων πληροφοριών στα σχολεία, να προωθείται ως ένα “εγχειρίδιο χρήσης” εμπλουτισμένο με την πολιτισμική κληρονομιά του τόπου μας αλλά και με πολύτιμες πληροφορίες που μας κάνουν να βλέπουμε τις καταστάσεις, είτε αυτές είναι κοινωνικές είτε πολιτικές είτε οικονομικές, με μια διαφορετική οπτική γωνία από αυτήν που συνηθίζαμε μέχρι σήμερα να έχουμε.
Η γνώση της ιστορίας και η εμπέδωση των συνεπειών των ιστορικών γεγονότων και αποφάσεων, θα οδηγήσει με την σειρά της στην καλυτέρευση της κοινωνικοπολιτικής τάξης και στην ελαχιστοποίηση των λανθασμένων πολιτικών επιλογών. Γιατί για να μπορέσουμε ως κοινωνικό σύνολο να πορευτούμε στο μέλλον πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε και να κατανοήσουμε το ίδιο μας το παρελθόν.
Για να επιτευχθεί αυτό απαιτείται συνεργασία από όλους τους κοινωνικούς φορείς. Την οικογένεια στην προσχολική ηλικία, την εκπαίδευση στο σύνολό της με την υποστήριξη του Υπουργείου Παιδείας την σχολική ηλικία και την κοινωνία ως ομάδα στην συνέχεια. Το κοινοβούλιο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μπορούν να συνδράμουν στην επίτευξη του στόχου αυτού.
Απώτερος σκοπός είναι να βοηθήσει η αντικειμενική προσέγγιση των ιστορικών γεγονότων στη διαμόρφωση μελλοντικών αποφάσεων και στην συνειδητοποίηση των αποτελεσμάτων και των κινδύνων που περιέχουν οι αποφάσεις σε κοινωνικό επίπεδο όλων των πολιτών κατά την άσκηση του ρόλου τους στην πολιτεία.
Γνωρίζοντας ότι η ιστορία δεν τελειώνει ποτέ, το έργο αυτό παραμένει συνεχώς επίκαιρο. Ήρθε η ώρα να πάρουμε την σκυτάλη της ιστορικής μας συνέχειας στα χέρια μας και να δημιουργήσουμε μία κοινωνία με γνώση από που προήλθε και με την διάθεση να προοδεύσει στο μέλλον αφήνοντας ο καθένας μας και η κοινωνία σαν σύνολο το σημάδι του στο ατελείωτο βιβλίο του χρόνου.
